Wśród odmian miodów dostępnych w Polsce zdarzają się takie, które nie płyną głównym nurtem, a do świadomości konsumentów i na ich stoły trafiają rzadko, o ile w ogóle. Doskonałym przykładem jest miód faceliowy, jeden z najmniej znanych, a jednocześnie najbardziej cenionych miodów z rodzimego rynku. Głównym jego składnikiem jest nektar pozyskany z facelii. W Polsce najpopularniejszym gatunkiem jest facelia błękitna, często nazywana przez pszczelarzy królową roślin miododajnych. Ze względu na efektownie wyglądające kwiaty często uprawiana jest jako roślina ozdobna. Czasem facelię błękitną wykorzystuje się w charakterze składnika paszy, rzadziej jako nawóz zielony. Przede wszystkim jednak sprawdza się jako roślina miododajna i do tego celu głównie tworzy się uprawy. Facelia należy do gatunków jednorocznych. Szybko rośnie i kwitnie dość długo — nawet do sześciu tygodni.
Miód z facelii charakteryzuje się subtelnym słodkim smakiem z dyskretną, choć wyczuwalną nutą cytrusów, oraz przyjemnym kwiatowym aromatem. Zwykle ma jasną, żółtawą barwę, choć nie jest to regułą, ponieważ kolor w dużej mierze uzależniony jest od gleby, na jakiej rośnie facelia — im lepsza i żyźniejsza, tym jaśniejszy miód. Na kolor wpływ mają domieszki innych nektarów, pochodzących głównie z roślin kwitnących w bezpośrednim sąsiedztwie. O ich obecność nietrudno, ponieważ plantacje facelii często i łatwo się zachwaszczają.
Miód faceliowy zaczyna krystalizować się już po kilku tygodniach od zebrania. Krupiec jest jaśniejszy od patoki, odznacza się charakterystyczną kremową konsystencją.
Dzięki delikatnej słodyczy w połączeniu z zachęcającym zapachem kwiatów miód ten jest lubiany przez najmłodsze podniebienia. Warto jednak pamiętać, że dietetycy nie zalecają włączania miodów do jadłospisu dzieci, które jeszcze nie ukończyły roku.
