Chaber bławatek

Archeofit, roślina jednoroczna z rodziny astrowatych, pojawiła się na naszym terenie wraz z rozpoczęciem uprawy roli. Łodyga cienka i rozgałęziona, dorasta do 90 cm wysokości, a jej liście są szarozielone, równowąsko-lancetowate, dolne - pierzastodzielne. Na szczytach łodyg pojawiają się koszyczki kwiatowe, w których znajdują się kwiaty rurkowe, brzeżne niebieskie płonne, wewnętrzne ciemnofioletowe - płodne. Owocem jest niełupka wyposażona w aparat lotny, który pozwala na rozsiewanie nasion przez wiatr i mrówki. Te zmagazynowane w glebie zachowują zdolność kiełkowania przez 5-10 lat, a siewki pojawiające się jesienią zimują. Chaber lubi gleby lekkie, ubogie w wapń, lekko kwaśne lub obojętne. Jeszcze kilkanaście lat temu dostarczał sporych ilości miodu towarowego, jednakże dziś rolnicy skutecznie wytępili go na swoich polach, co ma wpływ na ilość pozyskiwanego miodu na obszarach typowo rolniczych. Niektóre populacje tego gatunku uodporniły się na działanie herbicydów. Chaber zakwita na początku czerwca i w zbożach kwitnie aż do żniw, a w innych uprawach rośliny kiełkujące później mogą kwitnąć jeszcze we wrześniu. Niektóre listki okrywy koszyczka kwiatowego wyposażone są w nektarniki pozakwiatowe, aktywne jeszcze po przekwitnięciu kwiatów. Wydajność miododajna chabra bławatka w zbożu wynosi do 120 kg/ha, a zwartego łanu - do 350 kg/ha. Miód chabrowy charakteryzuje się bursztynowożółtą lub zielonożółtą barwą, jest aromatyczny, o przyjemnym smaku z lekko gorzkawą nutą, a dość szybko się krystalizuje. Posiada największą ze wszystkich miodów zawartość cennego enzymu - lizozymu, który wzmacnia odporność, chroniąc organizm przed bakteriami, wirusami i grzybami.